شاگرد قصاب*

کتاب جالب و متفاوتی بود. نسبت به حجمش یه کم زیاد طول کشید که خب اونم به خاطر امتحان ها و خوندن هم زمان یه کتاب دیگه بود. از ۲۱۴ صفحه، ۱۰۰ صفحه ش رو همین امروز خوندم در واقع : دی

یه کم تمرکز می خواست که تو تخیلات راوی گم نشی و بتونی تشخیص بدی چی واقعیته و چی خیال. و این که به نظرم همه چیز خوب توصیف شده بود.

در کل کتاب خوبی بود!

این هم  جمله هایی از کتاب(چیزی رو لو نمیده!):

آدم های لال چون نمی توانند داد بزنن احتمالا توی شکم شان سیاه چاله دارند.

***

تو که نمی دونی تو دل سوراخ سوراخ لال ها چی می گذره خانم نوجنت.می دونی؟ سعی می کنن فریاد بکشن و نمی تونن و نمی دونن چرا.

***
... تا این که یک روز نگاه می کردی و می دیدی آدمی که می شناختی دیگر نیست و به جایش یک شبح نشسته که فقط یک حرف برای گفتن دارد، تمام چیزهای زیبای این دنیا دروغ هستند.آخر سر هیچ ارزشی ندارند.

***
می دانستم که یک روز برمی گردم و فکر می کنم که آیا هرگز در آن کلیسا بوده ام یا فقط تصورش کرده ام؟(آخ آخ آخ! - توضیح نویسنده ی وبلاگ!)
راجع به آن روز ها که در کوچه پشتی با جو بودم هم همین حس را داشتم، شاید اصلا آن روز ها را زندگی نکرده بودیم.

***

گفتم چقدر حیف آقای مک کوی.گفت چی پسرم؟ این که ما توی این دار مکافات همیشه سرگردانیم و دنبال خونه می گردیم؟ گفتم نه، حیف اون همه سس گوجه که احمق های چاقی مثل تو حروم می کنن.

***
هفته ی دیگه تنهاییت تموم میشه، از انفرادی میای بیرون،نظرت چیه؟دوست داشتم توی صورتش بخندم:چطوری تنهایی آدم تمام می شود،خنده دار تر از این نشنیده بودم.

*پاتریک مک کیب، شاگرد قصاب، نشر چشمه